Waarom alles lijkt te kloppen, maar projecten toch vertragen
De verborgen oorzaak achter ineffectieve besluitvorming in projecten
Je kent het wel. Het project startte goed. De rollen zijn verdeeld, de planning is scherp, de rapportages worden trouw bijgehouden. Iedereen weet wat hij moet doen. En toch… vertraagt het project. Besluiten blijven hangen, risico’s lijken plots groter dan gedacht en er sluipt onrust in het team.
En dat terwijl alles — op papier — lijkt te kloppen.
De paradox van controle
Projectmanagers, programmamanagers, en portfoliomanagers werken vaak binnen strakke structuren. De beheersmaatregelen zijn zorgvuldig ingericht. KPI’s worden netjes gerapporteerd. Er is overzicht, structuur, verantwoording. Maar wat als die ‘controle’ vooral een illusie is?
Wat als de rapportages (en/of dashboards) niet leiden tot betere keuzes, maar vooral bedoeld zijn om aan te tonen dat we ‘in control’ zijn?
Wat als de vertraging niet komt door fouten in de uitvoering, maar door het systeem waarin we sturen?
Symptomen die we normaal zijn gaan vinden
In veel projecten zien we een patroon dat zelden als probleem wordt herkend, maar dat wél vertragend werkt:
- Besluiten worden uitgesteld omdat de informatie incompleet voelt.
- Risico’s worden pas zichtbaar als ze al zijn gematerialiseerd.
- Teams werken hard, maar langs elkaar heen.
- Rapportages worden gemaakt, maar niet benut voor sturing.
- Stakeholders hebben ieder een ander beeld van ‘voortgang’.
We wijten dit vaak aan complexiteit. Aan drukte. Aan externe factoren. Maar zelden kijken we naar het fundament van onze sturing zelf.
Fragmentatie als stille verstorende kracht
De echte oorzaak ligt vaak dieper. Onder de oppervlakte werkt een mechanisme dat wrijving veroorzaakt, zonder dat we het direct herkennen: fragmentatie.
Projectinformatie is verspreid over systemen, rollen en overleggen. Tijd, resources, risico’s en kwaliteit worden afzonderlijk beoordeeld. Verschillende beheersdisciplines werken met hun eigen logica, deadlines en definities van succes. En dat alles binnen een politiek-bestuurlijke omgeving waarin snel schakelen cruciaal is.
De paradox? Juist door alles netjes te scheiden en te beheersen, verliezen we samenhang. En daarmee grip.
De onzichtbare vertrager: reactieve sturing
Wat we ‘beheersing’ noemen, is in veel gevallen reactief. We rapporteren achteraf, analyseren pas als iets misgaat, en sturen op symptomen in plaats van op onderliggende dynamieken. Zo ontstaat een schijnzekerheid die verlammend werkt op besluitvorming.
We houden elkaar bezig met het draaiende houden van de beheersmachine — zonder dat deze ons werkelijk vooruithelpt.
Tijd voor ongemakkelijke vragen
1. Wat als de vertraging in jouw projecten niet het gevolg is van gebrekkige uitvoering, maar van een gefragmenteerde aansturing?
2. Wat als jouw stuurinformatie vooral terugblikt, terwijl je vooruit zou moeten kijken?
3. Wat als de grootste risico’s niet liggen in het project zelf, maar in de manier waarop en wanneer je informatie verzamelt, interpreteert en gebruikt?
4. En — misschien het belangrijkst — wat zou het betekenen als je met minder inspanning, méér grip kon krijgen?
Benieuwd hoe het anders kan?
Op dinsdag 17 juni 2025 organiseren we het event ‘Navigeren naar resultaat: integrale beheersing als strategisch kompas’. Tijdens deze middag ontdek je hoe integrale beheersing verandert van controle- en registratiemechanisme naar strategisch navigatiesysteem.
Laat je inspireren door concrete praktijkvoorbeelden en strategische inzichten waarmee jij als project- of programmamanager, projectdirecteur of portfoliomanager het verschil maakt in complexe projecten.
👉 Wil je erbij zijn? Meld je dan nu hieronder aan of stuur ons een bericht voor een persoonlijke uitnodiging.
Event: Navigeren naar resultaat: integrale beheersing als strategisch kompas
🕒 Tijd: 12.30 – 16.30 uur
"Want als alles lijkt te kloppen, maar projecten toch vertragen… dan is het tijd om anders te gaan sturen."
