Risicovolwassenheid kun je meten. Aan het begin van elk groot initiatief of idee bepalen we zonder er al te veel aandacht aan te besteden, of een initiatief een project, programma of proces is. Beproefde projectarchitectuur is vaak vertrouwd en er wordt nog steeds veel geschreven over en gevarieerd op succesvol organiseren van projecten, programma’s en processen. Maar wanneer staan we stil bij de zachte kant van projectcontrol? De control voordat we het hebben over risicomanagement? Hoe gaan professionals met onzekerheid om? Doen ze het al improviserend of is risicovolwassenheid usance?
Hoe sterk het (project)team is in het het organiseren en communiceren als het erop aankomt kan worden gemeten met een nulmeting risicovolwassenheid. Deze nulmeting bepaalt de status van kennis en kunde, organiserend vermogen en een pro-actieve en constructieve grondhouding om risico’s te voorkomen. Kort en goed: effectief risicoprocesmanagement en dito risicoalert handelen met behulp van goed verankerende systemen, structuren en cultuur. David H. Hillson, de founding father van het risk maturity model, onderscheidt vier volwassenheidsstadia in de groei naar risicovolwassenheid: niveau 1-Initieel (ook wel ‘naïef’), niveau 2 ‘ad-hoc (‘basic’), niveau 3-‘gestandaardiseerd (‘gedefinieerd’) en ‘geïntegreerd (ook wel gevorderd of ‘natural’).
De vijf scoringsvariabelen zijn Cultuur, Systeem, Ervaring, Training en Management. Met enige reflectie en gezond verstand en door een selfaudit is eenvoudig vast te stellen op welke trede van risicovolwassenheid de organisatie zich bevindt en welke weg nog te gaan is naar risicovolwassenheid. Dat kan overigens een mooi zigzag-patroon opleveren door de matrix heen.
De uitdaging is om te (h)erkennen waar de organisatie echt staat, en de wishful thinking achterwege te laten. De uitkomst van een nulmeting risicovolwassenheid voedt altijd de dialoog in de organisatie over de status quo van de vijf variabelen. De meting leidt altijd tot meer bewustzijn en inzicht in risicomanagement!
Over twee weken het vervolg waarin de soft control-variant van Hillson’s matrix aan bod komt.
